Մի ընտանիքում կույր մարդ կար, որին տալիս էին ամենաընտիր կերակուրը, հագուստը, անկողինը՝ ամեն, ամեն ինչ, բայց գիշեր-ցերեկ թնկթնկում էր ու դժգոհում, որ իր հետ շատ տմարդի են վարվում։

Ընտանիքի մյուս անդամները եթե ջուր էին խմում, ապա կույրին կաթ էին տալիս, յուրաքանչյուրը բավարարվում էր մի աման ապուրով, բայց կույրին երեքն էին տալիս։

Նրանք կես նկանակ հաց էին ուտում, իսկ կույրը՝ երեք։

Բայց միևնույն էր, նա ողբում էր շարունակ և անիծում իր բախտը։

Եվ կույրի ծնողները, չդիմանալով նրա թնկթնկոցին, շատ բարկանում և մորթում են իրենց միակ գառը, խորովում են և սկյուտեղով մատուցում։

Կույրը հոտվտում է, հետո շոշափելով ուզում է չափը իմանալ։ Վերջապես սկսում է ուտել։

Առաջին պատառը կուլ տալիս ասում է.

-Եթե էսքանը ինձ եք տալիս, հիմա ո՞  վ գիտի ամեն մեկիդ մի ոչխար է հասել։

Առաջադրանքներ

1. Ընթերցի՛ր առակը և մեկնաբանի՛ր:

Այս առակի իմաստը այն է, որ դժգոհ, թնկթնկան մարդկանց ինչքան էլ բարի վերաբերվես, լավություն անես և հոգատար լինես, միևնույն է նրանք չեն փոխվում՝ մնում են անշնորհակալ և չար։

2. Բնագրից օգտվելով, բնութագրի՛ր առակի գլխավոր հերոսին:

Գլխավոր հերսն էր կույր մարդը։ Նա միշտ ամեն ինչից դժգոհ էր, փնփնթան էր և թնկթնկան։

3. Առակի ասելիքը բնորոշող առած-ասացվածքներ գտի՛ր:

Լավություն արա, գցիր ջուրը։

Լավություն անողի գլուխը ծակ է։